Unglingspiltur var einu sinni að smala fé langt frá bæjum upp á fjalli. Veður var heitt og hann bæði göngumóður og þyrstur, en hann kom hvorgi auga á vatn til að svala sér á.Hann gengur nú hjá stórum hamri og heyrist honum þar eitthvað inni; hann ímyndar sér að einhverstaðar kunni vatn að renna ofan af klettinum og fer að skyggnast um. Þá heyrir hann glöggt strokkhljóð og í sama vetfangi þykir honum hamarinn vera opinn og sér hann þar unglegan kvenmann snöggklæddan sem stendur upp við háan rúmgafl og skekur strokk. Við þessa sýn verður honum nokkuð bilt, en horfir þó um stund á stúlkuna og virðir hana fyrir sér.
Hún horfir líka á hann og hættir á meðan verki sínu og segir loksins: "Ertu þyrstur; viltu drekka?"
Við þetta ávarp varð hann dauðhræddur og hljóp í burtu. Þegar hann kom heim sagði hann greindum manni á heimilinu þessa sýn. Þá sagði hinn: "Ekki skyldi mér hafa farið eins og þér; ég skyldi hafa þegið það sem mér var boðið."
En næstu nótt dreymdi piltinn sömu stúlkuna og segir hún við hann: "Því vildir þú ekki þiggja af mér svaladrykk? Ég bauð þér hann í einlægni."
Pilturinn þóttist svara: "Ég gat það ekki fyrir hræðslu."
Þá segir hún: "Hefðir þú þegið af mér að drekka skyldir þú hafa orðið mesti auðnumaður, en nú legg ég það á þig að þú getir aldrei orðið annað en fjársmalamaður." Að svo mæltu hvarf hún.
En pilturinn fór á næsta vori úr þessu byggðarlagi af ótta við stúlkuna; hann sá hana ekki oftar hvorki í vöku né svefni. En ámæli hennar urðu að áhrínsorðum.
(Þjóðsagnasafn Jóns Árnasonar)
Netútgáfan - mars 2000