Það var á einum stað að sá sem gæta átti bæjarins á jólanóttina meðan hitt fólkið var við aftansöng fannst annaðhvort dauður að morgni eða æðisgenginn.Þótti heimamönnum þetta illt og vildu fáir verða til að vera heima á jólanóttina.
Einu sinni býðst stúlka ein til að gæta bæjarins. Urðu hinir því fegnir og fóru burtu. Stúlkan sat á palli í baðstofu og kvað við barn sem hún sat undir.
Um nóttina er komið á gluggann og sagt:
Þá segir hún:
- "Fögur þykir mér hönd þín,
- snör mín en snarpa, og dillidó."
Þá er sagt á glugganum:
- "Hún hefur aldrei saur sópað,
- ári minn Kári, og korriró."
Þá segir hún:
- "Fagurt þykir mér auga þitt,
- snör mín en snarpa, og dillidó."
Þá er sagt á glugganum:
- "Aldrei hefur það illt séð,
- ári minn Kári, og korriró."
Þá segir hún:
- "Fagur þykir mér fótur þinn,
- snör mín en snarpa, og dillidó."
Þá er sagt á glugganum:
- "Aldrei hefur hann saur troðið,
- ári minn Kári, og korriró."
Þá segir hún:
- "Dagur er í austri,
- snör mín en snarpa, og dillidó."
Hvarf þá vætturin af glugganum. En um morguninn þegar fólkið kom heim var kominn steinn mikill í bæjarsundið og stóð hann þar æ síðan.
- "Stattu og vertu að steini
- en engum þó að meini,
- ári minn Kári, og korriró."
Sagði þá stúlkan frá því sem hún hafði heyrt (en ekkert sá hún, því hún leit aldrei við) og hafði það verið nátttröll sem á gluggann kom.
Netútgáfan - maí 1997