Það var einu sinni að bóndi nokkur bjó við sjóarsíðu; hann átti tvo syni. Það fara öngvar sögur af honum fyrr en fast undir andlát hans. Þá fékk hann þeim gamalt blað með einhvörju á og sagði þeir skyldu bera þetta á sér, einkum þegar þeir færu á sjóinn, því þeir mundu þá ekki afla miður en aðrir.Bræður þökkuðu honum fyrir blaðið og fóru að bera sig að lesa það sem á því var, en af því að þeir skildu ekkert orðið þá meintu þeir það væri galdur og höfðu því miklar mætur á þessu blaði og létu öngvan mann vita af því.
Þeir urðu nú þarna búendur eftir föður sinn og gleymdu trauðlega að hafa blaðið á sér og settu mikla trú á það og varð líka eftir trú sinni með aflaveiði. Þegar þeir höfðu það á sér þá öfluðu þeir manna bezt, en ef það bar til þeir gleymdu því eftir í landi þá fengu þeir sáralítið eða jafnvel ekkert.
Það fór mikið orð af því hvað bræður öfluðu vel hjá því sem allir aðrir þar í sveitinni og þóktu á stundum undarlega heppnir, því þó mörg skip færu samdægurs á sjó, en enginn yrði var, þá öfluðu þeir.
Þess vegna voru menn farnir að pulta það að bræður mundi hafa fiskigaldur og fóru að tala nálægt því við þá, en bræður - þó þeim fyndist meining manna um þetta vera rétt - þá tóku þeir því samt ekki nærri.
Presturinn þar í sveitinni fór nú einu sinni að tala um þetta við bræður og bað þá að segja sér það í trúnaði hvört þeir hefðu öngva ólukku-hjátrú. Þeir voru fyrst tregir, en af því hann var kunningi þeirra þá sögðu þeir honum eins og var hvörju þeir þökkuðu aflabrögð sín og svo frv.
Prestur fékk nú hjá þeim að mega lesa blaðið; svo fékk hann þeim það aftur og segir: "Þetta er ekki mikill galdur, það er ekki nema faðirvor á latínumáli."
"Aá, er það ekki annað?" sögðu þeir.
Eftir þetta misstu þeir fiskiheillina.
(Þjóðsagnasafn Jóns Árnasonar)
Netútgáfan - júní 2001