LOKASENNA

Ægir, er öðro nafni hét Gymer, hann hafði búit ásom öl, þá er hann hafði fengit ketill in mikla, sem nú er sagt. Til þeirar veizlo kom Óðinn ok Frigg kona hans. Þorr kom eigi, þvíat hann var í austrvegi. Sif var þar, kona Þórs, Bragi ok Iðunn kona hans. Týr var þar, hann var einhendr, Fenrisúlfr sleit hönd af hánom þá er hann var bundinn. Þar var Niörðr og kona hans Skaði, Freyr ok Freyia, Víðarr son Óðins; Loki var þar ok þiónustomenn Freys, Byggvir ok Beyla. Mart var þar ása ok álfa. Ægir átti tvá þiónustomenn, Fimafengr ok Elder. Þar var lýsigull haft fyrir eltzliós; siálft barsk þar öl; þar var griðastaðr mikill. Menn lofoðo miök hverso góðir þiónustomenn Ægis vóro. Loki mátti eigi heyra þat, ok drap hann Fimafeng. Þá skóko æsir skiöldo sína ok æpðo at Loka, ok elto hann braut til skógar, en þeir fóro at drekka.

Loki hvarf aptr ok hitti úti Eldi; Loki kvaddi hann:

Segðu þat, Eldir,

svá at þú einugi

feti gangir framarr,

hvat hér inni

hafa at ölmálum

sigtíva synir.

Eldir kvað:

Of vápn sín dæma

ok um vígrisni sína

sigtíva synir;

ása ok álfa

er hér inni ero,

mangi er þér í orði vinr.

Loki kvað:

Inn skal ganga

Ægis hallir í,

á þat sumbl at siá;

iöll ok áfo

færi ek ása sonom,

ok blend ek þeim sva'meini miöð.

Eldir kvað:

Veiztu, ef þú inn gengr

Ægis hallir í,

á þat sumbl at siá,

hrópi ok rógi

ef þú eyss á holl regin:

á þér muno þau þerra þat.

Loki kvað:

Veiztu þat, Eldir,

ef vit einir skolom

sáryrðom sakaz,

auðigr verða

mun ek í andsvörum,

ef þu mælir til mart.

Siðan gekk Loki inn í höllina. En er þeir sá, er fyrir vóro, hverr inn var kominn, þögnoðo þeir allir.

Loki kvað:

Þyrstr ek kom

þessar hallar til,

Loptr, um langan veg,

áso at biðia

at mér einn gefi

mæran drykk miaðar.

Hví þegið ér svá,

þrungin goð,

at þer mæla ne megoð?

sessa ok staði

velið mér sumbli at,

eða heitið mik heðan!

Bragi kvað:

Sessa ok staði

velia þér sumbli at

æsir aldregi,

þvíat æsir vito

hveim þeir alda skolo

gambansumbl um geta.

Loki kvað:

Mantu þat, Óðinn,

er vit í árdaga

blendom blóði saman?

ölvi bergia

léztu eigi mundo,

nema okr væri báðom borit.

Óðinn kvað:

Rístu þá, Viðarr,

ok lát úlfs föður

sitia sumbli at,

síðr oss Loki

kveði lastastöfom

Ægis höllo í.

Þá stóð Viðarr upp ok skenkti Loka, en áðr hann drykki, kvaddi hann ásona:

Heilir æsir,

heilar ásynior

ok öll ginnheilög god!

nema sá einn áss

er innar sitr,

Bragi, bekkiom á.

Bragi kvað:

Mar ok mæki

gef ek þér míns fiár,

ok bætir þér svá baugi Bragi,

síþr þú ásom

öfund um gialdir;

gremðu eigi goð at þér!

Loki kvað:

Iós ok armbauga

mundu æ vera

beggia vanr, Bragi;

ása ok álfa,

er hér inni ero,

þú ert við víg varastr

ok skiarrastr við skot.

Bragi kvað:

Veit ek, ef fyr útan værak,

svá sem fyr innan emk

Ægis höll um kominn,

höfuð þitt

bæra ek í hendi mér;

lítt ek þér þat fyr lygi.

Loki kvað:

Sniallr ertu í sessi,

skalatu svá göra,

Bragi bekkskrautuðr!

vega þú gakk,

ef þú vreiðr sér,

hyggz vætr hvatr fyrir.

Iðunn kvað:

Bið ek, Bragi,

barna sifiar duga

ok allra óskmaga,

at þú Loka

kveðira lastastöfom

Ægis höllo í.

Loki kvað:

Þegi þú, Iðunn,

þik kveð ek allra kvenna

vergiarnasta vera,

sitztu arma þína

lagðir itrþvegna

um þinn bróðurbana.

Iðunn kvað:

Loka ek kveðka

lastastöfum

Ægis höllo í;

Braga ek kyrri

biórreifan,

vilkat ek at it vreiðir vegiz.

Gefion kvað:

Hví it æsir tveir

skoloð inni hér

sáryrðom sakaz?

Lopzki þat veit,

at hann leikinn er

ok hann fiörgvall friá.

Loki kvað:

Þegi þú, Gefion,

þess mun ek nú geta,

er þik glapði at geði:

sveinn inn hvíti,

er þér sigli gaf

ok þú lagðir lær yfir.

Óðinn:

Ærr ertu, Loki,

ok örviti,

er þú fær þér Gefion at gremi,

þvíat aldar örlög

hygg ek at hón öll um viti

iafngörla sem ek.

Loki kvað:

Þegi þú, Óðinn,

þú kunnir aldregi

deila víg með verom;

opt þú gaft

þeim er þú gefa skyldira,

enom slævorom, sigr.

Óðinn kvað:

Veiztu, ef ek gaf

þeim er ek gefa ne skylda,

enom slævorom, sigr,

átta vetra

vartu fyr iörð neðan

kýr mólkandi ok kona,

ok hefir þú þar börn of borit,

ok hugða ek þat args aðal.

Loki kvað:

En þik síða kóðo

Sámseyo í,

ok draptu á vétt sem völor,

vitka líki

fórtu verþjóð yfir,

ok hugða ek þat args aðal.

Frigg kvað:

Örlögom ykrom

skylið aldregi

segia seggiom frá,

hvat it æsir tveir

drýgðuð í árdaga;

firriz æ forn rök firar.

Loki kvað:

Þegi þú, Frigg,

þú ert fiörgyns mær

ok hefir æ vergiörn verit,

er þá Véa ok Vilia

léztu þér, Viðris kvæn,

báða i baðmn um tekit.

Frigg kvað:

Veiztu, ef ek inni ættak

Ægis höllom i

Baldri líkan bur,

út þú ne kvæmir

frá ása sonom,

ok væri þá at þér vreiðom vegit.

Loki kvað:

Enn vill þú, Frigg,

at ek fleira telia

mína meinstafi;

ek þvi réd,

er þú rída sérat

siðan Baldr at sölom.

Freyia kvað:

Ærr ertu, Loki,

er þú yðra telr

lióta leiðstafi;

örlög Frigg

hygg ek at öll viti,

þótt hón siálfgi segi.

Loki kvað:

Þegi þú, Freyia,

þik kann ek fullgerva;

era þér vamma vant;

ása ok álfa,

er hér inni ero,

hverr hefir þinn hór verit.

Freyia kvað:

Flá er þér tunga,

hygg ek at þér fremr myni

ógott um gala;

reiðir ro þér æsir

ok ásynior,

hryggr muntu heim fara.

Loki kvað:

Þegi þú, Freyia,

þú ert fordæða

ok meini blandin miök,

síztu at bræðr þínom

siðo blíð regin,

ok myndir þú þá, Freyia, frata.

Niörðr kvað:

Þat er válitit,

þótt sér varðir vers fái,

hós eða hvárs;

hitt er undr, er áss ragr

er hér inn of kominn,

ok hefir sá börn of borit.

Loki kvað:

Þegi þú, Niörðr,

þú vart austr heðan

gíls um sendr at goðom;

Hymis meyiar

höfðo þik at hlandtrogi

ok þér i munn migo.

Niörðr kvað:

Sú eromk líkn,

er ek vark langt heðan

gísl um sendr at goðom,

þá ek mög gat,

þann er mangi fiár,

ok þikkir sá ása iaðarr.

Loki kvað:

Hættu nú, Niörðr,

haf þú á hófi þik!

munka ek þvi leyna lengr:

við systor þinni

gaztu slíkan mög,

ok era þó óno verr.

Týr kvað:

Freyr er beztr

allra ballriða

ása görðom í;

mey hann ne grætir

né mannz kono,

ok leysir ór höptom hvern.

Loki kvað:

Þegi þú, Týr,

þú kunnir aldregi

bera tilt með tveim;

handar ennar hægri

mun ek hinnar geta,

er þér sleit Fenrir frá.

Týr kvað:

Handar em ek vanr,

en þú hróðrs-vitnis;

böl er beggia þrá;

úlfgi hefir ok vel,

er í böndom skal

bíða ragnarökrs.

Loki kvað:

Þegi þú, Týr,

þat varð þinni kono,

at hón átti mög við mér;

öln né penning

hafðir þú þess aldregi

vanréttis, vesall.

Freyr kvað:

Úlfr sé ek liggia

árósi fyrir,

unz riúfaz regin;

því mundu næst,

nema þú nú þegir,

bundinn, bölvasmiðr!

Loki kvað:

Gulli keypta

léztu Gymis dóttur

ok seldir þitt svá sverð;

en er Muspellz synir

ríða Myrkvið yfir,

veizta þú þá, vesall, hvé þú vegr.

Byggvir:

Veiztu, ef ek öðli ættak

sem Ingunar-Freyr,

ok svá sælikt setr,

mergi smæra

mölða ek þá meinkráko

ok lemða alla í liðo.

Loki kvað:

Hvat er þat it litla

er ek þat löggra sék,

ok snapvíst snapir?

at eyrom Freys

mundu æ vera

ok und kvernom klaka.

Byggvir kvað:

Byggvir ek heiti,

en mik bráðan kveða

goð öll ok gumar;

því em ek hér hróðugr,

at drekka Hroptz megir

allir öl saman.

Loki kvað:

Þegi þú, Byggvir,

þú kunnir aldregi

deila með mönnum mat;

ok þik í fletz strá

finna ne máttu,

þá er vágo verar.

Heimdallr kvað:

Ölr ertu, Loki,

svá at þú ert örviti,

hví ne lezkaðu, Loki?

þvíat ofdrykkia

veldr alda hveim,

er sína mælgi ne manat.

Loki kvað:

Þegi þú, Heimdallr,

þér var í árdaga

it lióta líf um lagit:

aurgo baki

þú munt æ vera

ok vaka vörðr goða.

Skaði kvað:

Létt er þér, Loki;

munattu lengi svá

leika lausom hala,

þvíat þik á hiörvi skolo

ins hrímkalda magar

görnom binda goð.

Loki kvað:

Veiztu, ef mik á hiörvi skolo

ens hrímkalda magar

görnom binda goð,

fyrstr ok öfrstr

var ek at fiörlagi,

þars vér á Þiaza þrifom.

Skaði kvað:

Veiztu, ef fyrstr ok öfrstr

vartu at fiörlagi,

þá er ér á Þiaza þrifuð

frá mínom véom

ok vöngom skolo

þér æ köld ráð koma.

Léttari i málom

vartu við Laufeyiar son,

þá er þú létz mér á beð þinn boðit;

getit verðr oss slíks,

ef vér görva skolom

telia vömmin vár.

þá gekk Sif fram ok byrlaði Loka í hrímkálki miöð ok mælti:

Heill ver þú nú, Loki,

ok tak við hrímkálki

fullom forns miaðar,

heldr þú hana eina

látir með ása sonom

vammalausa vera.

Hann tók við horni ok drakk af:

Ein þú værir,

ef þú svá værir,

vör ok gröm at veri;

einn ek veit,

svá at ek vita þikkiomk,

hór ok af Hlorriða,

ok var þat sá inn lævísi Loki.

Beyla kvað:

Fiöll öll skiálfa;

hygg ek á för vera

heiman Hlórriða;

han ræðr ró

þeim er rægir hér

goð öll ok guma.

Loki kvað:

Þegi þú, Beyla,

þú ert Byggvis kvæn

ok meini blandinn miök;

ókynian meira

koma med ása sonom;

öll ertu, deigia, dritin.

Þá kom Þorr at ok kvað:

Þegi þú, rög vættr,

þér skal minn þrúðhamarr,

Miöllnir, mál fyrnema:

herða klett

drep ek þér hálsi af,

ok verðr þá þíno fiörvi um farit.

Loki kvað:

Iarðar burr

er hér nú inn kominn;

hví þrasir þú svá, Þórr?

en þá þorir þú ekki

er þú skalt við úlfinn vega,

ok svelgr hann allan Sigföður.

Þorr kvað:

Þegi þú, rög vættr,

þér skal minn þrúðhamarr,

Miöllnir, mál fyrnema:

upp ek þér verp

ok á austrvega,

síðan þík mangi sér.

Loki kvað:

Austrförum þínom

skaltu aldregi

segia seggiom frá,

sízt í hanska þumlungi

hnúkðir þú, einheri,

ok þóttiska þú þá Þórr vera.

Þorr kvað:

Þegi þú, rög vættr,

þér skal minn þrúðhamarr,

Miöllnir, mál fyrnema:

hendi inni hægri

drep ek þik Hrungnis bana,

svá at þér brotnar beina hvat.

Loki kvað:

Lifa ætla ek mér

langan aldr,

þóttu hætir hamri mér;

skarpar álar

þóttu þér Skrýmis vera,

ok máttira þú þá nesti ná,

ok svaltz þú þá hungri heill.

Þorr kvað:

Þegi þú, rög vættr,

þér skal minn þrúðhamarr,

Miöllnir, mál fyrnema:

Hrungnis bani

mun þér í hel koma

fyr nágrindr neðan.

Loki kvað:

Kvað ek fyr ásom,

kvað ek fyr ása sonom,

þaz mik hvatti hugr,

en fyr þér einom

mun ek út ganga,

þviat ek veit at þú vegr.

Öl görðir þú, Ægir,

en þú aldri munt

síðan sumbl um göra;

eiga þín öll,

er hér inni er,

leiki yfir logi,

ok brenni þér á baki.

En eptir þetta falz Loki í Fránangrs forsi í lax líki. Þar tóko æsir hann. Hann var bundinn með þörmom sonar síns Nara. En Narfi sonr hans varð at vargi. Skaði tók eitrorm ok festi upp yfir annlit Loka; draup þar ór eitr. Sigyn kona Loka sat þar ok helt munnlaug undir eitrit. En er munnlaugin var full, bar hón út eitrit; en meðan draup eitrit á Loka. Þá kiptiz hann svá hart við, at þaðan af skalf iörð öll; þat eru nú kallaðir landskiálptar.

Lokasenna kemur frá Ole Nielsby í Danmörku (onielsby@post4.tele.dk)