(Af den ældre Edda. Indskrevet efter Jón Helgasons udgave, uden kildekritiske kommentarer.
Resume: Kong Hrauðungs sönner Agnar og Geirröd driver til havs under en fisketur og tilbringer en vinter hos Frigg og Odin, forklædt som et husmandspar. Ved hjemkomsten sender Geirröd efter Odins opfordring lillebroderen "hen hvor smölferne ta'r dig". Frigg hævner denne forsmædelse ved en snedig intrige: hun vædder med Odin om at Geirröd piner sine gæster af bar nærighed, og da Odin drager afsted for at pröve Geirröds gæstevenskab, får hun Geirröd til at tro at Odin er en ondsindet troldkarl. Geirröd lænker Odin mellem to b†l, men hans sön Agnar (opkaldt efter onklen der blev ekspederet til smölfeparty) harmes på gæstens vegne og slukker hans törst med et drikkehorn. Som belönning herfor giver Odin en 54 strofers poetisk rundvisning i Asg†rd og omegn, og forbander sin tidligere yndling Geirröd, der i sin brandert skvatter over sit sværd, hvorefter Agnar bliver konge.
Billedet af Ask Yggdrasil med egernet, örnen og slangen kendes fra dette digt. Beretningen om hvordan verden skabtes af Ymers krop er ret udførlig her.)
Frá sonom Hrauðungs konungs. Hrauðungr konugr átti tvá sono; hét annarr Agnarr, en annarr Geirröðr. Agnarr var x. vetra, en Geirröðr viii. vetra. Þeir rero tveir á báti með dorgar sínar at smáfiski. Vindr rak þá í haf út. Í náttmyrkri bruto þeir við land ok gengo upp, fundo kotbónda einn. Þar vóro þeir um vetrinn. Kerling fóstraði Agnar, en karl Geirröð. At vári fekk karl þeim skip.
En er þau kerling leiddo þá til strandar, þá mælti karl einmæli við Geirröð.
Þeir fengo byr ok kvómo til stöðva föðurs síns. Geirröðr var fram í skipi; hann hlióp upp á land, en hratt út skipino ok mælti: "Farðu þar er smyl hafi þik!"
Skipit rak út, en Geirröðr gekk upp til bæiar. Hánom var vel fagnat; þá var faðir hans andaðr. Var þá Geirröðr til konungs tekinn ok varð maðr ágætr.
Óðinn ok Frigg sáto í Hliðskiálfo ok sá um heim alla. Óðinn mælti: "Sér þu Agnar fóstra þinn, hvar hann elr börn við gýgi í hellinom? En Geirröðr fóstri minn er konungr ok sitr nú at landi".
Frigg segir: "Hann er matníðingr sá, at hann kvelr gesti sína ef hánom þikkia of margir koma".
Óðinn segir at þat er in mesta lygi. Þau veðia um þetta mál.
Frigg sendi eskismey sína, Fullo, til Geirröðar. Hón bað konung varaz at eigi fyrirgerði hánom fiöllkunnigr maðr, sá er þar var kominn í land, og sagði þat mark á, at engi hundr var svá ólmr at á hann myndi hlaupa.
En þat var inn mesti hégómi at Geirröðr væri eigi matgóðr. Ok þó lætr hann handtaka þann mann er eigi vildo hundar á ráða. Sá var í feldi blám ok nefndiz Grímnir, ok sagði ekki fleira frá sér, þótt hann væri at spurðr. Konungr lét hann pína til sagna ok setia milli elda tveggia, ok sat hann þar viii. nætr.
Geirröðr konungr átti son x. vetra gamlan, ok hét Agnarr eptir bróður hans. Agnarr gekk at Grímni ok gaf hánom horn fult at drekka, sagði at konungr gørði illa er hann lét pína hann saklausan. Grímnir drakk af. Þá var eldrinn svá kominn at feldrdinn brann af Grímni. Hann kvað:
- Heitr ertu, hripuðr,
- ok heldr til mikill;
- göngomk firr, funi!
- loði sviðnar,
- þótt ek á lopt berak,
- brennomk feldr fyrir.
- Átta nætr
- sat ek milli elda hér,
- svá at mér mangi mat ne bauð,
- nema einn Ágnarr
- er einn skal ráða,
- Geirröðar sonr,
- gotna lande.
- Heill skaltu, Agnarr,
- allz þik heilan biðr
- Veratýr vera;
- eins drykkiar
- þú skalt aldregi
- betri giöld geta.
- Land er heilagt
- er ek liggia sé
- ásom ok álfom nær;
- en í Þrúðheimi
- skal Þórr vera,
- unz um riúfaz regin.
- Ýdalir heita,
- þar er Ullr hefir
- sér um görva sali.
- Álfheim Frey
- gáfo i árdaga
- tívar at tannfé.
- Bær er sá inn þriði,
- er blið regin
- silfri þökðo sali;
- Valaskiálfr heitir,
- er vélti ser
- áss i árdaga.
- Sökkvabekr heitir enn fiórði,
- en þar svalar knego
- unnir yfir glymia;
- þar þau Óðinn ok Sága
- drekka um alla daga
- glöð or gullnom kerom.
- Glaðsheimr heitir enn fimti,
- þars en gullbiarta
- Valhöll við of þrumir;
- en þar Hroptr
- kýss hverian dag
- vápndauða vera.
- Miök er auðkent
- þeim er til Óðins koma
- salkynni at siá:
- sköptom er rann rept,
- skiöldom er salr þakiðr,
- bryniom un bekki strát.
- Miök er auðkent
- þeim er til Óðins koma
- salkynni at siá:
- vargr hangir
- fyr vestan dyrr
- ok drúpir örn yfir.
- Þrymheimr heitir enn sétti,
- er þiazi bió,
- sá inn ámátki iötunn;
- en nú Skaði byggvir,
- skír brúðr goða,
- fornar tóptir föður.
- Breiðablik ero in siundo,
- en þar Baldr hefir
- sér um gerva sali,
- á því landi
- er ek liggia veit
- fæsta feiknstafi.
- Himinbiörg ero en átto,
- en þar Heimdall
- kveða valda véom;
- þar vörðr goða
- drekkr í væro ranni
- glaðr inn góða miöð.
- Fólkvangr er inn níundi,
- en þar Freyia ræðr
- sessa kostom i sal;
- halfan val
- hon kýss hverian dag
- en hálfan Óðinn á.
- Glitnir er inn tíundi,
- hann er gulli studdr
- ok silfri þakðr it sama;
- en þar Forseti
- byggir flestan dag
- ok svæfer allar sakir.
- Nóatún ero en ellipto,
- en þar Niörðr hefir
- sér um görva sali,
- manna þengill
- enn meins vani
- hátimbroðonm hörgi ræðr.
- Hrísi vex ok há grasi
- Víðars land viði;
- en þar mögr of læzk
- af mars baki
- frækn at hefna föður.
- Andhrímnir
- lætri í Eldhrímne
- Sæhrímne soðinn,
- fleska bezt;
- en þat fáir vito
- við hvat einheriar alaz.
- Gera ok Freka
- seðr gunntamiðr,
- hróðigr Heriaföðr;
- en við vín eitt
- vápngöfugr
- Óðinn æ lifir.
- Huginn ok Muninn
- fliúga hverian dag
- iörmungrund yfir;
- óumk ek of Hugin
- at hann aptr ne komit,
- þó siámk meirr um Munin.
- Þýtr þund,
- unir þióðvitnis
- fiskr flóði í;
- árstraumr
- þikkir ofmikill
- valglaui at vaða.
- Valgrind heitir,
- er stendr velli á
- heilög fyr helgom durom;
- forn er sú grind,
- en þat fáir vito,
- hvé hón er i lás lokin.
- Fimm hundruð gólfa
- ok um fiórom tøgom,
- svá hýgg ek Bilskirnni með bugom;
- ranna þeira
- er ek rept vita
- míns veit ek mest magar.
- Fimm húndruð dura
- ok um fiórom tøgom,
- svá hygg ek at Vallhöllo vera;
- átta hundruð einheria
- ganga senn ór einom durom,
- þá er þeir fara at vitni at vega.
- Heiðrún heitir geit,
- er stendr höllo á
- ok bítr af læraðs limom;
- skapker fylla
- hón skal ins skíra miaðar,
- knáat sú veig vanaz.
- Eikþyrnir heitir hiörtr,
- er stendr á höllo Heriaföðrs
- ok bítr af Læraðs limom;
- en af hans hornom
- drýpr i Hvergelmi,
- þaðan eigo vötn öll vega:
- Síð ok Víð,
- Sækin ok Eikin,
- Svöl ok Gunnþró,
- Fiörm ok Fimbulþul,
- Rín ok Rennandi,
- Gipul ok Göpul,
- Gömul ok Geirvimul,
- þær hverfa um hodd goða,
- Þyn ok Vin,
- Þöll ok Höll,
- Gráð ok Gunnþorin.
- Vína heitir enn,
- önnor Vegsvinn,
- þriðia Þióðnuma,
- Nyt ok Nöt,
- Nönn ok Hrönn,
- Slíð ok Hrið,
- Sylgr ok Ylgr,
- Víð ok Ván,
- Vönd ok Strönd,
- Giöll ok Leiptr,
- þær falla gumnom nær,
- en falla til heilar heðan.
- Körmt ok Örmt
- ok Kerlaugar tvær,
- þær skal Þórr vaða
- hverian dag
- er hann dæma ferr
- at aski Yggdrasils,
- þvíat Asbrú
- brenn öll loga,
- heilög vötn hlóa.
- Glaðr ok Gyllir,
- Gler ok Skeiðbrimir,
- Silfrintoppr ok Sinir,
- Gísl ok Falhófnir,
- Gulltoppr ok Léttfeti,
- þeim ríða æsir ióm
- dag hvernn,
- er þeir dæma fara
- at aski Yggdrasils.
- Þriár rætr
- standa á þriá vega
- undan aski Yggdrasils;
- Hel býr undir einni,
- annarri hrímþursar,
- þriðio mennzkir menn.
- Ratatoskr heitir íkorni,
- er renna skal
- at aski Yggrdrasils;
- arnar orð
- hann skal ofan bera
- ok segia Níðhöggvi niðr.
- Hirtir ero ok fiórir,
- þeirs af hæfingar á
- gaghálsir gnaga:
- Dáinn ok Dvalinn,
- Dúneyrr ok Duraþrór.
- Ormar fleiri
- liggia under aski Yggdrasils
- en þat uf hyggi hverr ósviðra apa:
- Góinn ok Móinn,
- þeir ero Grafvitnis synir,
- Grábakr ok Grafvölluðr,
- Ofnir ok Svafnir
- hygg ek at æ skyli
- meiðs kvisto má.
- Askr Yggdrasils
- drýgir erfiði
- meira enn menn viti:
- hiörtr bitr ofan,
- en á hliðo fúnar,
- skerðer Níðhöggr neðan.
- Hrist ok Mist
- vil ek at mér horn beri,
- Skeggiöld ok Skögul,
- Hildi ok Þrúði,
- Hlökk ok Herfiötur,
- Göll ok Geirölul,
- Randgríð ok Ráðgríð
- ok Reginleif;
- þær bera einheriom öl.
- Árvakr ok Alsviðr,
- þeir skolo upp heðan
- svangir sól draga;
- en und þeira bógóm
- fálo blíð regin
- æsir, ísarnkol.
- Svalinn heitir,
- hann stendr sólo fyrir,
- skiöldr, skínanda goði;
- biörg ok brim
- ek veit at brenna skolo
- ef hann fellr í frá.
- Sköll heitir úlfr,
- er fylgir eno skirleita goði