Þorsteinn Þorvarðsson, mágur Þorfinns á Bakka, er átti Helgu Þorgeirsdóttur, systur ábóta, hann fífldist að Steinvöru konu Höskulds mágsefnis. Hann átti við henni eitt barn.

En þá er Þorsteinn var í órum þessum þá var það eitt sinn að hann gekk heim síð um aftan og bar þá fyrir hann sýn kynlega. Þá gekk hann í dalverpi lítið og fann þar kuml manns. Þar þreifaði hann niður fyrir fætur sér og fann þar mannsbein og sverð eitt. Þorsteinn tók sverðið og hafði með sér og ætlaði að koma þar til um morguninn eftir náttsöng.

Um kveldið fór Þorsteinn í rekkju sína og kona hans hjá honum. Hann sofnaði brátt. Þá dreymdi hann að maður mikill kæmi að honum og hafði í hendi bolöxi mikla rekna. Maðurinn var vænn sýnum. Þessi maður heitaðist mjög við Þorstein ef hann bæri eigi aftur sverð hans og kvað eigi mundu hlýða svo búið. Þorsteinn óttaðist heldur hót hans og lét illa í svefni. Kona hans vakti hann og spurði hví hann lét svo illa en hann vildi eigi segja henni og sofnaði þegar og kom að honum hinn sami maður og kvað vísu þessa:

Branda rauð eg í blóði

borðspjóts með hlyn forðum.

Reyndi eg hvatt í hrotta

hreggi skilfings eggjar.

Féllu menn en manna

morð óx af því forðum.

Enn em eg samr að semja

sama leik við þig, nafni.

Þá svarar Þorsteinn draummanninum með þessi vísu og kvað:

Þora mun eg reiðr að rjóða

randa skóð í blóði,

hvargi er rekks með rekkum

ríðr flugdreki slíðra.

En áðr gef eg erni fæðu,

undgjóðs sendir, blóði.

Fyrr skal eg högg við höggi,

hjaldrstærir, þér gjalda.

Þá svarar kumlbúinn og mælti: "Nú hafðir þú það ráð Þorsteinn er helst lá til og mundi eigi hlýtt hafa ella."

Þá spurði Helga hví hann léti svo illa en hann vildi eigi segja henni.

Þá tók að lýsa brátt. Síðan reis Þorsteinn upp og gekk þangað er hann hugði að kumlið væri og fann hvergi síðan og gekk oft að leita, fór heim síðan og sagði konu sinni frá og öðrum mönnum.

En þetta varð vestur í Breiðafirði á Reykjanesi inn frá Stað á Hamarlandi.